Week 14 & 15 | Cambodja | Onze wegen scheiden

Het is lang geleden dat ik wat van me heb laten horen maar het gaat goed. Ik ben een week geleden thuisgekomen en dat is best wennen. Ik zal nog wel over de rest van mijn reis vertellen en deze blogpost gaat over de derde en vierde week van Cambodja (6 februari - 20 februari).

Na nog twee dagen in Sihanoukville te hebben doorgebracht gingen Ichelle, onze twee Israëlische vrienden (Tal en Tomer) en ik naar het eiland Koh Rong Samloem. Dit was een rare dag die vooral voor Tal echt niet leuk was. We moesten die ochtend van vertrek namelijk nog onze gehuurde scooter terugbrengen, maar de scooterverhuur was twee uur na eigenlijke openingstijd nog steeds niet open. Na gestrest wachten met de gedachte ‘misschien komt de eigenaar toch nog op tijd voordat de boot vertrekt’ zijn Ichelle, Tomer en ik uiteindelijk vast naar het eiland vertrokken. Tal zou dan een paar uur wachten op de volgende boot. Nu liep het allemaal wat anders omdat hij door een kleine verkeersovertreding werd aangehouden door een politieagent, werd bedreigd en hij uiteindelijk deze agent heeft moeten omkopen ($10). Uiteindelijk kwam de eigenaar van de scooterverhuur aanzetten en kon onze vriend naar de haven. Negen uur later dan wij kwam hij uiteindelijk ook aan op Koh Rong Samloem. Op de tweede dag daar wilden we vervoer van de baai waar wij verbleven naar een andere baai die zuidelijker lag. De enige manier om daar te komen was met de boot dus we probeerden een goede prijs te krijgen voor deze boottocht. We kregen het aanbod om in plaats van voor $5 per persoon heen en weer gebracht te worden, voor $8 een hele dag de boot te kunnen gebruiken en te kunnen snorkelen en vissen. We besloten dit te doen en dat bleek een geweldige beslissing want dit werd een van de leukste dagen van onze reis. Ichelle, Tal, Tomer en ik hadden een grote boot met bestuurder voor ons alleen. Na het koraal te hebben bewonderd gingen we vissen. De bestuurder van de boot ving de ene vis na de andere maar bij ons ging het wat minder soepel. Nadat we uiteindelijk allemaal een vis hadden gevangen voeren we naar die zuidelijkere baai. We lagen anderhalf uur op het strand en toen was het tijd om terug te varen. We liepen naar onze boot en daar stond een hele kleine barbecue klaar. We grilden onze visjes en aten ze op. Eten is net wat lekkerder als je er zelf lang voor in de keuken hebt gestaan, maar als je je maaltijd zelf hebt gevangen is het nóg beter.
Na een paar dagen op dit fijne eiland te hebben doorgebracht gingen we terug naar het vasteland. We namen de bus naar Kampot, een plaats bekend om haar peper. Hier regelden de Israëli’s en ik onze visa voor Vietnam. Omdat een van onze vrienden een deadline had en vóór het einde van zijn reis nog naar de Filippijnen wilde, zouden zij in een sneller tempo door Vietnam reizen dan ik. Ichelle zou na Cambodja met haar nicht twee weken naar India gaan, dus ook wij zouden binnenkort opsplitsen.
In Kampot huurden we alle dagen scooters en verkenden we de omgeving. We bezochten onder andere de peperplantage, een spookstad en zoutvelden.
De dag voordat onze visa klaar zouden zijn was onze laatste dag samen omdat Tal en Tomer daarna naar Vietnam zouden gaan. We genoten van onze laatste dag en 's avonds gingen we naar een escape room, wat heel erg leuk was. We ontsnapten uit de kamer met nog 54 seconden te gaan. Dit was te danken aan tips en hulp van de eigenaar en aan puur geluk. We hadden namelijk een code nodig om het laatste slot te openen maar we hadden geen idee hoe we aan die code moesten komen. Zonder na te denken probeerde ik twee random codes en wonder boven wonder ging het slot open bij de tweede poging. Ook fijn was de prijs: omdat deze escape room nog niet officieel geopend was, was het maar $7,50 per persoon. Die avond zaten we nog lang aan de rivier te luisteren naar de liedjes die Tal en Tomer op hun gitaar speelden.
De dag erna namen Ichelle en ik afscheid van onze vrienden die nu naar Vietnam gingen. Ichelle en ik gingen naar Kep, een klein plaatsje dat saaier bleek dan we dachten dus we bleven maar één nacht. De volgende ochtend vertrokken we naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Het voelde raar om nu weer met z'n tweeën te zijn in plaats van met z'n vieren en het voelde nóg raarder dat ook wij over een paar dagen op zouden splitsen. In Phnom Penh bezochten we de Killing Fields en het Tuol Sleng-museum.

Tussen 1975 en 1979 kwamen in Cambodja bijna twee miljoen mensen om het leven tijdens het regime van de Rode Khmer onder communistisch leider Pol Pot. Meer dan 1/5e van de totale bevolking ging dood door executies, hongersnoden en ziektes. Om kogels te sparen sloeg de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of bij volwassenen door hun hoofden met de achterkant van geweren of met bamboestokken in te slaan. In de Tuol Sleng-gevangenis werden meer dan 17.000 mensen verhoord, voordat zij werden geëxecuteerd op Choeun Ek, de killing fields die wij bezochten.

Het was heel erg heftig om op deze plekken te zijn maar het was goed meer te weten over deze verschrikkelijke tijd. 

De andere dagen bezochten Ichelle en ik markten en genoten we van de chaos van Phnom Penh. Toen brak eindelijk die dag aan waar ik zo tegenop had gezien en was het voor Ichelle en mij tijd om gedag te zeggen tegen elkaar, na bijna drie maanden elke dag samen te zijn geweest. Ichelle nam de bus naar Bangkok, waarvandaan zij 6 dagen later naar New Delhi zou vliegen. Ik nam de bus naar Ho Chi Minh City en nam die dag behalve van Ichelle ook afscheid van Cambodja.

Wat ik in deze weken geleerd heb:
- Met geld is iedereen omkoopbaar (in Zuidoost-Azië).
- Over sommige verschrikkelijke gebeurtenissen weten we te weinig.
- Afscheid nemen is verschrikkelijk en wordt nooit makkelijker.

Bedankt voor het lezen!

Veel liefs,
Charlot