Week 3 & 4 | Myanmar | Paradijs

Allereerst hele fijne feestdagen aan jullie allemaal! Ichelle en ik zijn nu in Laos en we genieten volop. Het is al een tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen,  maar nu zal ik eindelijk iets over de laatste twee weken van Myanmar vertellen (19 nov - 3 dec).

Na meerdere dagen bij Inle Lake te hebben doorgebracht namen mama en ik de trein terug naar Kalaw. Dit was een hele langzame en hobbelige trein door de bergen, die locals gebruiken om hun groenten te vervoeren om vervolgens op de markt te kunnen verkopen. Vanuit Kalaw namen we een nachtbus naar Bago. In deze stad waren heel weinig toeristen. We werden door iemand rondgereden naar 2 gigantische liggende Boeddha's, pagodes en een klooster, waar om de een of andere reden een 3-4 meter lange slang de attractie was. Op alle andere plekken waren wij de attractie haha. Mensen waren duidelijk niet gewend aan westerlingen en we werden overal heel vriendelijk begroet. Moeders stootten hun kinderen aan en wezen naar ons en meerdere mensen wilden met ons op de foto. Ik zal nooit het gezicht vergeten van één meisje van ongeveer mijn leeftijd, dat door haar vriendin in haar oor gefluisterd werd. Ze draaide zich met grote glinsterende ogen en open mond om. Vervolgens raapten die meisjes zichtbaar hun moed bij elkaar om ons aan te wijzen waar we nog even moesten kijken. Ik denk dat een celebrity zich altijd zo bekeken voelt en dat moet erg naar zijn, maar voor nu was het erg bijzonder en grappig om mee te maken!
De ochtend erna gingen we met de bus naar Hpa an, waar we adembenemende grotten hebben gezien. In deze grotten waren grote Boeddhabeelden, kleine figuren op de muren en vleermuizen. Ook hebben we in Hpa an een pagode bezocht, die op een steile rots/berg is gebouwd midden in een meer.
Onze volgende stop was Mawlamyine waar we met de boot naartoe gingen. In dit stadje is een liggende Boeddha die zo'n 180 meter lang is. Men is al 15 jaar geleden begonnen met het bouwen en het is nog steeds niet echt klaar. Een Boeddha van soortgelijke grootte wordt ertegenover gebouwd (of nouja, ze zijn na een paar jaar nog altijd niet verder gekomen dan het hoofd). De liggende Boeddha die bijna af is, is behalve door z'n grootte ook bijzonder vanwege het feit dat je erin kan. De Boeddha bestaat uit 4 verdiepingen waar allemaal beelden en schilderingen de geschiedenis van Boeddha laten zien. Ook de Boeddhistische hel werd in veel bloederige scènes uitgebeeld.

Daarna gingen met de minivan naar Dawei, een zuidelijkere stad waar maar weinig toeristen heengaan. Een Myanmarese man vond het blijkbaar erg bijzonder dat er twee westerlingen naast hem in de auto zaten, want hij maakte ongegeneerd wat selfies met ons (eerst zonder dat we het doorhadden). In Dawei huurden we een scooter en reden we naar het strand in de buurt. Op dit strand waren alleen maar lokalen, die volledig gekleed op het strand zaten of in het water stonden.

De dag erna reden we met de scooter een route van ongeveer drie uur naar het zuiden – wij deden er echter zo’n vijf uur over haha. De stranden in het zuiden van Myanmar zijn echt prachtig. Het ‘geheime strand’, Grandfather Beach, is alleen te bereiken door over een heel smal paadje te lopen of te rijden met de scooter. Het pad gaat steil op en neer en bestaat uit keien en modder. Het zou niet eerlijk zijn als ik er niet bij zou vertellen dat ik op een gegeven moment van de scooter afstapte en weigerde verder te gaan. Na een korte pep-talk ben ik weer achterop gestapt en uiteindelijk hebben we het gered: voor ons verscheen een wit strand van meerdere kilometers lang. Er waren geen restaurants, hotels, winkeltjes en zelfs geen andere mensen. Kilometers paradijsstrand voor ons alleen – het was magisch. In de buurt van Grandfather Beach was een ander strand, Zat Sar Aw Beach (ook wel Paradise Beach), waar een soort resort was. Als je op tijd boekt kan je overnachten in een van de tien bamboehutjes tussen de palmbomen, die vanaf het strand niet te zien zijn. Wij hadden pas de dag voor onze tocht bedacht dat we wilden overnachten in het zuiden (anders hadden we voor zonsondergang weer terug moeten zijn in Dawei). De hutjes waren niet meer beschikbaar, maar ze hadden wel iets anders: we konden slapen in hangmatten op het strand. Om bij Paradise Beach te komen moest je een klim van drie kwartier doen of een scooterrit van twintig minuten, maar dit laatste was volgens een man die we aan de voet van de heuvel spraken ‘too dangerous’ voor ons tweeën. Na een vermoeiende tocht kwamen we aan bij Paradise Beach en het was duidelijk waarom dit strand deze naam had. We hebben de zonsondergang bekeken op het strand en na het eten bleven we nog lang met een paar Australiërs wat drinken, wat heel gezellig was. 's Nachts hebben we gekeken naar de mooie sterrenhemel en toen was het tijd om te gaan slapen. Ook nu hadden we het hele strand voor onszelf.
De volgende dag hebben we het vissersdorpje in de buurt bezocht en toen we weer terug waren bij 'ons' strand, maakten we ons klaar voor de terugreis naar Dawei. We zaten een beetje te treuzelen en toen vroeg ik: 'Waarom zouden we nu eigenlijk teruggaan?'. Op zich waren er genoeg redenen om nu terug te gaan, zoals het feit dat we de kamer in het hotel in Dawei al geboekt hadden voor deze nacht en we de scooter niet geregeld hadden voor de dag erna. Bovendien moesten we vliegtickets naar Yangon regelen voor over twee dagen. Al deze dingen konden echter opgelost worden door de man van de receptie, dus we besloten nog een nacht in ons paradijs te blijven.
De volgende dag was het voor ons tijd om weer naar Dawei terug te gaan en deze keer lukte het ons wel in drie uur. De dag erna zouden we met de taxi naar het vliegveld gaan, maar we werden afgezet op een soort parkeerplaats waar een paar bussen stonden. We probeerden aan de taxichauffeur uit te leggen dat dit verkeerd was en dat we naar 'the airport. Aaaairport. With planes. To fly to Yangon' wilde, maar toen bleek dat dit het vliegveld wás. Toen we ingecheckt waren kregen we een sticker op ons shirt en gingen we naar de plek die ze 'douane' noemden. Het was niet helemaal duidelijk of we vloeistoffen uit de tas moesten halen of niet, dus voor de zekerheid gaf ik mijn deodorant aan de man die erbij stond. De man zat de deo te bestuderen en wees naar het vlammetje op de verpakking. Hij haalde z'n collega's erbij en ze zaten te discussiëren over of ik mijn gevaarlijke voorwerp weer terug mocht. Uiteindelijk besloten ze dat ik hem toch maar wel mee mocht nemen, maar een wijze les is dus dat je op skere vliegvelden maar beter je wapens, explosieven en vloeistoffen in je tas kan laten zitten.
Onze laatste anderhalve dag brachten we door in Yangon, waar we onze reis ook begonnen waren. Deze keer vonden we deze stad veel leuker en leek het ook minder druk en chaotisch dan de vorige keer. 

Toen was het, op 3 december, tijd om naar Bangkok te vliegen en het prachtige Myanmar achter ons te laten.

Wat ik in deze weken geleerd heb:
- Er op vertrouwen dat iets goedkomt. De man van de receptie van het resort in het zuiden zei tegen ons dat het gelukt was met de vliegtickets. We hadden alleen geen idee wanneer we vlogen of hoe duur het was en daar zouden we pas de dag erna achter komen. We moesten er dus maar van uitgaan dat het goed kwam en dat kwam het ook.
- Met z'n drieën op de scooter is doodnormaal. Iemand had zelfs een scooter met vijf (!) mensen erop gezien, waarvan vier kinderen waren.
- Meisjes zitten vanwege hun lange rokken (longyi's) met twee benen aan één kant achterop de scooter.
- Veel Myanmarese mensen zijn slecht in Engels en dit is naast moeilijke gesprekken ook te merken aan menukaarten en borden. Fired rice (fried rice), sugar game juice (sugarcane juice), noddles (noodles) en salamon (salmon) kwam je regelmatig tegen. Ook 'bean crap deep' kwamen we op een menukaart tegen en de slogan van een restaurant 'Anything you won't see the fooe' stond met grote letters op een uithangbord. Op het etiket van een fles drinkwater stond een lijst met  voordelen van het drinken van water. Oa 'For tired person make refresh..', 'For spasm disease person make sleep well' en 'For urinary and yellow urine disease person make good health' stonden op de lijst.
- Voor die treinrit van drie uur van Inle Lake naar Kalaw betaalden we 1250 kyat (€0,93) pp. Op het kaartje zagen we later dat er een life insurance van 1,315 kyat bijzat, wat dus neerkomt op een verzekering van zo'n 0,09 eurocent!

Heel erg bedankt voor het lezen! Als het goed is duurt het niet weer zo lang tot ik de volgende blogpost plaats.

Veel liefs,

Charlot